Met zijn felle, gele ogen ziet de zilvermeeuw er venijnig uit. Zijn ronduit brutale gedrag draagt nog eens bij aan dit slechte imago. Ze stelen zonder schaamte het broodje uit je hand en ze worden gezien als rovers van jonge dieren en eieren. Toch is nog nooit aangetoond dat vogels of andere dieren in aantal achteruit gaan door toedoen van zilvermeeuwen. En daarnaast ruimen ze veel rommel op, op de grond gevallen ijsjes of patatjes zijn zo verdwenen.
meer namen
Van oudsher bestreden
Als gevolg van hun slechte imago werden meeuwen in de vorige eeuw bestreden. Door het rapen van meeuweneieren in de jaren dertig van de vorige eeuw gingen de vogels zich meer verspreiden door het duin. In de Tweede Wereldoorlog zijn er veel eieren geraapt om op te eten. Sinds de jaren ‘60 van de vorige eeuw werden de meeuwen niet meer bestreden, en de aantallen stegen sterk.
fitis-pcd08041-zilvermeeuw-.jpg
Verspreiding en leefgebied
Zilvermeeuwen broeden in het hele Noord-Atlantische gebied. Ook in Nederland komen ze algemeen voor aan de kust. De broedkolonies liggen vaak in de duinen. De vogels zijn daar van maart tot augustus. Daarna verspreiden de meeuwen zich en zijn ze vaak te vinden op industrieterreinen,in steden en op plaatsen waar veel afval ligt. De meeste Nederlandse broedvogels overwinteren ook in Nederland.
mdb-zilvermeeuw.jpg
Slinkende populaties
Het aantal zilvermeeuwen in het waddengebied daalt al een aantal jaren. In 2004 broedden ongeveer 30.000 vogels in het waddengebied, tegen 90.000 in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Waarom de zilvermeeuwen afnemen in het waddengebied is niet helemaal duidelijk. In tien jaar tijd, tussen 1984 en 1994, zijn de zilvermeeuwen de duinen van Noord- en Zuid-Holland massaal ontvlucht. De komst van de vos in de Hollandse duinen is de waarschijnlijke oorzaak. Een andere oorzaak van de achteruitgang van de zilvermeeuw is voedselconcurrentie met hun verre neven, de kleine mantelmeeuwen, die in de loop van de jaren sterk in aantal zijn toegenomen.
Links
Meeuwennest met pasgeboren kuikens © René Van Outryve
