Langli

Voor de stormvloed van 1634 was Langli met het vaste land verbonden. De duinen van Langli zijn restanten van de Middeleeuwse kustlijn, die loopt van Blåvandshuk tot aan Gridyb tussen Langli en Fanø. Nadat het schiereiland Skallingen ontstaan was stopte de aanvoer van zand naar Langli. Daardoor werd het eiland steeds kleiner. Dat afkalven gaat tot op de dag van vandaag door.

In de 16e eeuw was Langli een steunpunt voor de vissers uit Hjerting. Langli werd door de stormvloed van 1634 een eiland. Tot de 19e eeuw was het hele eiland gemeenschappelijke weidegrond, waar runderen en schapen graasden. De schapen graasden in de duinen, en de runderen op de klei. Verder jaagden de mensen op zeehonden en vogels, ze visten met fuiken en lijnen en verzamelden het aangespoelde hout, dat diende als brandstof en bouwmateriaal. In 1982 werd Langli door het Deense ministerie voor milieuzaken aangekocht.

De tot 14 meter hoge duinen worden ook wel Langli-bergen genoemd. Op de 'Dodemandsbjerg' werden vroeger de lichamen van onbekende zeelieden begraven. Aan de noord- en zuidkant van het eiland liggen kleine kwelders.