Kusterosie

Dit kaartje van 1995 laat zien dat de erosie van de zandige kust op z'n sterkst is langs de kust van Noord-Holland ten noorden van het Noordzeekanaal tot aan de Slufter op Texel. Langs de Zuidhollandse kust en de Zeeuwse eilanden was er sprake van enige aanwas direct langs het strand, maar erodeerden de zeewaartse kustvakken ook sterk. De kust werd daar dus steeds steiler.
In het waddengebied waren de problemen het grootst bij de noordoosthoek van Vlieland en in het aangrenzende zeegat, en ten noorden van Ameland en het aangrenzende zeegat.
De Westerschelde en de Waddenzee hebben zandhonger, zoals dat heet. Dat betekent dat het zand dat elders langs de kust verdwijnt in deze gebieden bezinkt.

De kusterosie leidt tot het 'wandelen' van zandbanken en eilanden: er is afslag aan de westkust en aangroei aan de oostkust. Bij onbeheerde zandbanken, zoals de Noorderhaaks bij Texel, verloopt dit proces op z'n natuurlijkst. In het verleden heeft het wandelen geleid tot het verloren gaan van de westelijke dorpen op Vlieland en Schiermonnikoog.

Als de vegetatie in de zeereep wordt beschadigd krijgt de wind vat op het zand. Er ontstaat een stuifkuil die zich doorgaans in noordwestelijke richting uitbreidt en steeds dieper wordt. Op deze manier kan een zwakke plek in de zeereep ontstaan. Tot voor kort werden beschadigingen in het duin altijd zo snel mogelijk gerepareerd door er opnieuw helm aan te planten. Tegenwoordig wordt in het kader van 'dynamisch duinbeheer' het ontstaan van stuifkuilen geaccepteerd in duinen waar dat verantwoord is met het oog op de kustverdediging.