West Vlieland

West-Vlieland is lang het belangrijkste dorp op het eiland geweest. Het lag op een plek die nu in de Noordzee ligt, ten noorden van de Vliehors. Er was landbouw en veeteelt, en verder woonden er veel zeelui, die werkten in de visserij, de koopvaardij en de walvisvaart. Er was een haven aan het Eierlandse Gat.

Vanaf 1680 sloeg er zoveel duin af, dat het dorp uiteindelijk op het strand terecht kwam. Uit oude geschriften blijkt dat de bewoners hun vee in de zeewerende duinen lieten grazen. Deze duinen begonnen daardoor te verstuiven. Het zand sloeg neer in het dorp en op het vruchtbare achterland en de duinen werden steeds zwakker. In 1714 verdween de kerk in de golven. Op een kaart uit 1722 is nog maar één van de drie straten van het dorp te zien. De herbouwde kerk stortte in 1727 in.

In 1729 werd West-Vlieland opgedoekt. West-Vlieland is niet in de golven verdwenen, maar weloverwogen verlaten. Oost-Vlieland nam de schulden en resterende bezittingen over. Alle bruikbare dingen zijn meegenomen. Ook de bakstenen werden hergebruikt. Een deel van de oudere huizen in Oost-Vlieland en in Oudeschild op Texel is gebouwd met bakstenen van West-Vlieland.

Wie denkt op de bodem van de Noordzee nog een schat aan spullen te kunnen vinden zal dus een vergeefse duik maken. Het kerkhof is door de mensen met rust gelaten, maar niet door de zee. Het lag tientallen jaren in de branding en zal daarna door de stroming zijn opgeruimd of door zand afgedekt.

In 2005 kwam een aantal eilanders met het plan om West Vlieland te herbouwen op de Vliehors. Het dorp met de naam Nieuw-West-Vlieland zou milieuvriendelijk ingericht worden. Het zou gebouwd kunnen worden op de plek waar nu de lege gebouwen van de landmacht staan. Het is er nog niet van gekomen...