Het Verdronken Land van Saeftinghe

De plantengroei op het schor weerspiegelt de invloed van het brakke water. In de lage kommen, die bijna elk getij overstromen, treft men het engels slijkgras, zeekraal en riet aan. Op hogere plekken groeien schorrenzoutgras, kweldergras, heen en zeeaster. Op de hoge oeverwallen overheersen strandkweek, spiesblad en zoutmelde, terwijl op de allerhoogste gedeelten ronde rus en melkkruid de grens aangeven tot waar de zee komt. Om verruiging tegen te gaan worden de schorren beweid met runderen. Het Verdronken Land is een belangrijk vogelgebied. Er broeden duizenden zilvermeeuwen, kokmeeuwen, visdiefjes en scholeksters. De rietvelden zijn belangrijke broedgebieden voor zeldzame soorten als baardmannetje, blauwborst, rietzanger en bruine kiekendief. In de nazomer zitten er soms wel meer dan 100 bruine kiekendieven. Van de ganzen is de grauwe gans de meest talrijke, tot 50.000 vogels.  Daarnaast zijn de aantallen smienten, bergeenden, pijlstaarten en lepelaars van internationale betekenis.

In die tijd was Saeftinghe het voornaamste dorp in het vruchtbare land van de Schelde. De boeren gingen in zijde gekleed en hun paarden waren met zilver beslagen. Maar de rijkdom maakte de inwoners ijdel en hoogmoedig. Zelfs de drempels van hun huizen waren van goud. De welvaart trok arme mensen aan, maar zij werden met stokken en honden verjaagd. Op een dag ving een visser een zeemeermin. Vanachter zijn schip dook de zeemeerman op, smekend om zijn vrouw terug te krijgen. De visser joeg de zeemeerman echter scheldend weg, waarop deze kwaad werd en riep: ‘Het land van Saeftinghe zal vergaan, alleen zijn torens zullen blijven staan!’ Met Allerheiligen 1570 verzwolg een enorme vloedgolf Saeftinghe en de dorpen Sint-Laureins, Namen en Casuwele met hun inwoners. De torens bleven nog enige tijd boven het water uitsteken, totdat ze onder de modder verdwenen. Maar soms kan men de klokken nog horen luiden.

Saeftinghe trekt jaarlijks vele bezoekers. Een beperkt gedeelte van 300 hectare in de omgeving van Emmadorp is vrij toegankelijk. Het grootste deel van het terrein is om veiligheidsredenen alleen toegankelijk voor deelnemers aan excursies. Dat is een modderige ervaring. Door het grillige netwerk van geulen en prielen is het verrassend moeilijk zich door het terrein te verplaatsen.

Het Verdronken Land van Saeftinghe is door zijn natuurwaarde opgenomen in belangrijke verdragen, zoals die van Ramsar, en richtlijnen van de Europese Unie, zoals de Habitat- en Vogelrichtlijn en Natura 2000.