Boorplatforms

Op de productieplatforms staan de installaties die de olie of het gas uit de bodem winnen. Deze platforms zijn soms voorzien van bemanningsverblijven, maar kunnen ook onbemand zijn. Andere platforms zijn speciaal ingericht voor de overslag van de aardolie of voor de behandeling van het gas zodat dit door de transportleiding naar de wal kan.

In de Noordzee gebruiken de mijnbouwmaatschappijen twee basistypen productieplatforms. Beiden hebben een onderbouw en een bovenbouw. Het ene heeft een onderbouw van staal, de ander één van beton.De onderbouw van stalen platforms wordt aan wal gemaakt. Daarna wordt de gehele constructie naar het olie- of gasveld gesleept. Daar wordt de onderbouw in de bodem verankerd, soms tot 100 meter diep. Hierna installeren drijvende kranen de bovenbouw die eerst apart naar de locatie is gesleept. Een stalen productieplatform heeft geen opslagcapaciteit en is aangewezen op een drijvende tankinstallatie of een pijpleiding.Betonnen platforms worden voor het grootste deel in beschut water in elkaar gezet en verticaal drijvend naar de locatie gesleept. Daar worden ze afgezonken. Deze constructies worden niet verankerd. Ze zijn op hun eigen gewicht aangewezen om zwaar weer te doorstaan. Deze platforms hebben wel een opslagcapaciteit.Deze productieplatforms en -eilanden zijn vaak gigantische constructies. In 1995 is op het Noorse continentale plat op het Troll-veld een betonnen platform geïnstalleerd dat 400 meter hoog is en 150 meter lang.Voor een optimale exploitatie van een veld moeten vanaf het productieplatform een aantal putten worden geboord. Door een speciale boortechniek ('schuin boren') kan men soms wel op kilometers van het platform verwijderde punten olie of gas uit de bodem betrekken. Hoewel met deze techniek een vrij groot gebied kan worden bestreken, is voor het gemiddelde olie- of gasveld op de Noordzee toch meer dan één platform nodig.

De eerste platforms zijn tussen 1970 en 1980 in de Noordzee geplaatst. Zij hebben jarenlang olie of gas  opgepompt en zijn daarna overbodig geworden. Sommige platforms zijn al jaren verlaten. Op het Nederlandse deel van de Noordzee werd het eerste platform in 1996 verwijderd, en in de toekomst zal men elk jaar enkele platforms demonteren.De grootste uitgeprocedeerde platforms staan op het centrale en noordelijke deel van de Noordzee. Sommige hebben een gewicht tot 800.000 ton. Het verwijderen van zo'n massa is een heel karwei, en het kost veel geld. Daarom zoekt men nog wel eens naar andere oplossingen. Het klassieke voorbeeld is de Brent Spar. Shell wilde dit afgedankte olie-opslagplatform in 1995 in zee laten zinken, maar door acties van Greenpeace werd dit voorkomen. Zie de weblinks voor een uitgebreid document over deze kwestie.

In 1999 zijn in de Noordzee een aantal kolonies van het zeldzame koraal Lophelia ontdekt, vastgehecht aan het onderstel van olieplatforms. De eerste kolonie was ontdekt toen de Brent Spar uit zee gehaald werd. Het koraal was daarvoor alleen bekend uit de Atlantische Oceaan, waar het tussen de 150 en 1500 meter diepte leeft.