Kabeljauw

In 1895 ving men voor de Noord-Amerikaanse kust de grootste kabeljauw die ooit gevangen werd: hij woog 95 kilogram en was 1.8 meter lang. Het Nederlands hengelrecord staat op 1.3 meter. Door overbevissing is tegenwoordig het gemiddelde gewicht van een opgeviste kabeljauw 1 kilogram, de grotere exemplaren zijn zelden zwaarder dan 7 kilogram.

Vrouwelijke kabeljauwen kunnen 500 eitjes per gram lichaamsgewicht leggen. Voor een vis van 10 kilogram betekent dit 5 miljoen eitjes. Kabeljauwen paaien in de wintermaanden. De 1,5 millimeter grote en doorzichtige eitjes stijgen naar de bovenste waterlagen waar ze, afhankelijk van de temperatuur, uitkomen na 10 tot 30 dagen. Hele jonge kabeljauwen eten roeipootkreeftjes. Als de jongen een lengte bereiken van 7 centimeter (binnen 3 - 5 maanden) verhuizen ze naar de zeebodem. Vanaf dat moment eten ze bodemdieren, vooral garnalen en krabben. Volwassen dieren leven op een dieet van vis (haring, zandspiering, platvis, kabeljauwachtigen en haringachtigen). Gedurende de winter en het paaien eten ze erg weinig.

Kabeljauw is een heel smakelijke vis met wit vlees. Het bevat heel weinig vet. De kabeljauw wordt ook wel het varken van de zee genoemd omdat alle onderdelen van het lichaam worden gegeten. Zo wordt de lever voor olie (levertraan) gebruikt, en hom en kuit vers, gerookt of ingeblikt verkocht. Het afval van de kabeljauw wordt tot vismeel verwerkt. In de Scandinavische landen wordt kabeljauw vaak gedroogd (stokvis) of gedroogd én gezouten (klipvis of rotsvis) verkocht. Sinds de tijd van de Vikingen is gedroogde kabeljauw een belangrijk basisvoedsel en handelsartikel geweest. In Portugal is "bakeljauw" (gezouten en gedroogde kabeljauw) geliefd. Op veel plaatsen gaat het slecht met de kabeljauw door overbevissing.

Kabeljauwen leven in de Noordelijke IJszee, het noordoosten van de Atlantische Oceaan, de Oostzee en de Noordzee, ook langs de Nederlandse kust.