Zeehondenjacht in het Waddengebied

In 1950 leefden er in het Nederlandse deel van de Waddenzee bijna 3000 zeehonden. Dat waren er veel minder dan de bovengenoemde 6000 tot 14.000 dieren. Zeehonden werden dus overbejaagd. Vanaf het begin van de jaren vijftig nam de vraag naar zeehondenbont toe en werden elk jaar vrijwel alle jongen gedood. Dit leidde tot een versnelde afname van het aantal in de Waddenzee en het deltagebied.

In 1962 waren er nog maar 1100 zeehonden. Toen werd in Nederland een algemeen jachtverbod op zeehonden van kracht. Hierna nam het aantal zeehonden langzaam toe. Door andere bedreigingen duurde deze toename niet lang. In 1975 werd ook in Denemarken en Duitsland de jacht op zeehonden verboden. Na een langzaam begin is de populatie zeehonden in de hele Waddenzee hersteld.
En dus gaan er weer stemmen op om de zeehondenstand met het geweer in toom te houden. Zeehonden eten immers vis en vissers willen hun brood daar mee verdienen. Nuchter beschouwd valt die concurrentie enorm mee. Zeehonden jagen voornamelijk op de Noordzee en ze eten voor het merendeel soorten vis die niet interessant zijn voor de vissers. Alle zeehonden in de Waddenzee bij elkaar eten één tot twee procent van de in Nederland geveilde vis op.
Tot nu toe wil de Nederlandse overheid niets weten van het opheffen van het jachtverbod. Beide soorten zeehonden blijven op de lijst van beschermde diersoorten.