Zeealant is een plant van zoute of brakke gebieden: moerrassen, kiezel- of zandstranden, zeekliffen en zelfs zandbanken. Het groeit op overgangen tussen zoet en zout. Het is een zeldzame plant voor Nederland, maar is inmiddels op vier plaatsen langs de kust gevonden. In België is de soort nog niet gevonden. Het lijkt te profiteren van de opwarming van het klimaat. Oorspronkelijk komt zeealant uit het Middellandse Zeegebied.
meer namen
Vier vindplaatsen
Zeealant kan zich vermeerderen o.a. via wortelstokken. Waarschijnlijk zijn er wortelstokken meegevoerd met de zeestromingen en zo heeft de plant Nederland bereikt. In augustus 2006 werd de eerste plant ontdekt op Goeree Zuid-Holland. Zuidoost-Engeland was tot dan toe de meest noordelijke bekende groeiplaats. Een jaar later werd de zeealant ontdekt in de Waddenzee op het onbewoond eiland Griend; nog een jaar later op het kweldergebied de Schorren op Texel en in 2015 op Schiermonnikoog. In België is ze nog niet gevonden. Zeealant valt onder de composieten, net zoals de paardenbloem. De zaden worden verspreid door de wind.
Eetbaar
Zeealant is eetbaar. De bladeren worden zelfs rauw of gekookt gegeten. De plant is geurig, zowel de bladeren als de bloemen. Alanten hebben een geneeskrachtige werking. De wortels werden in de Middeleeuwen gebruikt bij problemen met hoest en spijsvertering. Maar ook in moderne tijden is uitgewezen dat de stengels etherische oliën bevatten die mogelijk helpen bij lever- en nieraandoeningen.
