Papegaaiduiker

Papegaaiduikers broeden in holen die ze vaak zelf graven aan de bovenrand van kliffen en op kleine eilandjes. In de winter trekken de vogels naar het zuiden om de vrieskou te ontwijken. In tegenstelling tot wat vroeger gedacht werd is de trekroute van papegaaiduikers niet erfelijk vastgelegd. De vogels volgen allemaal een andere route. Waarschijnlijk leren ze die route als ze jong zijn en de tijd hebben om hun omgeving goed te verkennen. Ze kiezen voor de trek dan een route die ze langs zo veel mogelijk voedselrijke plekken in zee brengt.

In Noord-Europa worden papegaaiduikers wel gegeten. Ze worden dan met een soort vlindernetten gevangen. Toeristen vinden papegaaiduikervlees meestal niet zo lekker omdat het naar levertraan smaakt.

Op de Lofoten, een eilandengroep voor de Noorse kust, lukt het de laatste jaren slechts één op de duizend papegaaiduikerpaartjes om hun jong groot te krijgen. De jonge papagaaiduikertjes moeten worden gevoerd met zandspiering en jonge haring, en dat voedsel is er niet meer als gevolg van de industrievisserij op deze vissen. De papegaaiduikers van de Lofoten vergrijzen.