Industrievisserij

Het is al lang bekend dat deze vorm van visserij slecht kan uitpakken voor het leven in zee. De kleine visjes zijn het voornaamste voedsel voor roofvissen zoals kabeljauw, zeevogels en zeezoogdieren. Rond 1985 stortte de stand van zandspiering rond de Shetland-eilanden in, onder andere door de hoge visserijdruk. Daardoor kwamen er weinig kuikens in de zeevogelkolonies op de eilanden. In diezelfde tijd viste de Noorse industrievloot in de Barentsz Zee vrijwel alle lodde (een kleine vissoort uit arctische wateren) weg. Dit leidde tot massale sterfte onder de zeevogels. Vrijwel alle zadelrobben uit het gebied trokken weg naar de zuid-Noorse kusten. Hier verdronken ze in visnetten of ze werden afgeschoten uit angst voor de concurrentie met de kustvisserij. Omdat de vissen kort leven en zich snel voortplanten kunnen ze zich in het algemeen snel herstellen. Maar voor de roofdieren geldt dat niet. Veel biologen nemen aan dat dolfijnen en bruinvissen uit de noordelijke Noordzee naar het zuiden zijn getrokken omdat er in het noorden te weinig eten was.

In de zuidelijke Noordzee speelt de zandspiering een belangrijke rol in de voeselketen. De grafiek laat zien dat er rond de Doggersbank en zuidelijker fors op werd gevist. Een tijd lang kon de visstand dat nog aan, maar vanaf 1999 niet meer. Een paar jaar lang bleven de industrievissers nog doorvissen. Vanaf 2003 werd de visserijdruk op zandspiering veel lager en trad er herstel op. Een direct verband is niet hard te maken, maar het is opvallend dat juist sinds die tijd de aantallen bruinvissen in de Nederlandse wateren zijn toegenomen.