Zeekoet

Doordat zeekoeten een groot deel van hun leven op zee zijn en duikend aan hun eten komen, zijn ze erg gevoelig voor olievervuiling. Iedere winter spoelen grote aantallen dode zeekoeten aan op de Nederlandse kust. Een klein deel van de vogels haalt levend het strand. Daarvan kan de helft schoongemaakt en opgeknapt worden in speciale vogelopvangcentra. De andere helft is te ziek en gaat alsnog dood. In 2009 spoelden er ook zeekoeten aan met een onbekende kleefstof aan hun veren. De veren en de vleugels waren zo erg verkleefd dat de vogels niet meer konden bewegen en stierven. Om welke stof het precies ging bleef onbekend, maar waarschijnlijk waren spoelresten van een chemicaliëntanker verantwoordelijk. De ladingtanks moeten worden schoongespoeld om een andere lading te kunnen vervoeren. Dat gebeurt op open zee, met ernstige gevolgen voor zeevogels.

De enige keer in het jaar dat zeekoeten op het land zijn, is tijdens het broedseizoen. Dan zitten ze met z'n allen op smalle richels van steile rotskliffen te broeden. Op die richels staan de koeten schouder aan schouder met hun ei tussen hun poten. Toch wordt er niet geduwd, getrokken of gepikt. De zeekoeten broeden jaar na jaar op hetzelfde plekje, net als hun buren. Ze kennen de zeekoeten op hun richel dus door en door. Volgens Tim Birkhead, diergedragsdeskundige en schrijver, komt de tolerantie voor op de lip zittende buren door de liefde. "Zeekoeten zijn monogaam en als ze, na een winter over zee rondgezworven te hebben, elkaar weer ontmoeten zijn ze zichtbaar blij. Ze lopen over van liefde en flikflooien ook met de buurman of buurvrouw."

Zeekoeten broeden op eilanden in de Atlantische oceaan en rotskusten op het vasteland aan de westkant van Engeland, IJsland en Noorwegen. In de winter komen ze ook naar de zuidelijke Noordzee om voedsel te zoeken.