Met hun spookachtige witte gezicht zijn kerkuilen makkelijk te herkennen. Het zijn echte nachtvogels. Vaak zie je van kerkuilen dan ook niet meer dan een schim of hoor je alleen hun angstaanjagend gekrijs in de duisternis. In het pikkedonker gaan ze op jacht. Daarvoor hebben ze hele goede ogen en uitstekende oren. Samen vormen die een zeer verfijnd opsporingssysteem. Kerkuilen eten vooral woelmuizen, spitsmuizen en muizen, maar ook wel eens een vogeltje of kikker. Vergeleken met andere uilen zijn kerkuilen niet kieskeurig, maar het allerliefst vangen ze veldmuizen, bosmuizen en huisspitsmuizen.
Namen
la
Tyto alba
nl
kerkuil
en
barn owl
fr
effraie des clochers
de
Schleiereule
Kenmerken
afmetingen
33-39 centimeter; 85-93 centimeter spanwijdte
kleur (volwassen)
Bruin/gelig met wit, hartvormig gezicht
voedsel
kleine zoogdieren, vogels, amfibieën en grote insecten
bedreigingen
strenge winters, verkeer, landbouwgif
voorkomen Nederland
vrij schaarse broedvogel
leefgebied
akkers, park en tuin, rietland en ruigte, weide
voortplanting
gemiddeld 4-7 eieren per nest; geslachtsrijp na één jaar
Zie ook
Verspreiding en leefgebied
Kerkuilen komen in heel gematigd Europa voor. Ze broeden het liefst op donkere plaatsen. Allerlei typen gebouwen zijn geschikt, als de uil er maar rustig kan zitten. In Nederland zijn ze aangewezen op gebouwen, zoals schuren, fabrieken, graansilo’s, scholen, ruïnes, duiventillen, torens, schoorstenen of luchtkokers, maar ze broeden ook weleens in holle bomen.
